Koekje erbij?
Blijf op de hoogte en volg Sanne
05 Februari 2014 | India, Bangalore
4 februari
Dag twee bij Nimhans. Het was weer een enerverend dagje. Vanochtend was ik samen met dr. Ragesh en psychiatric social work-student Victor. Eerst mocht ik vertellen wat mij gister tijdens de gesprekken met de cliënten allemaal opgevallen is en of ik verschillen met Nederland heb gevonden. Vervolgens legde de student een dossier voor van een cliënt en het was de bedoeling dat er een psychosociale analyse gemaakt werd. Hij heeft deze analyse gemaakt tot aan zijn plan. Vanaf hier mocht ik bedenken wat, als social worker, mijn interventies zouden zijn. Ik had voor het eerst het gevoel dat mijn inbreng ook van waarde was. Dit was fijn. Ik heb een aantal interventies genoemd die in Nederland veel gebruikt worden. Dit kenden zij niet , maar stonden er wel voor open. Vervolgens werd het volgende dossier geopend en dit keer mocht ik de analyse maken. Ik was steeds best wel lang van stof en stelde, volgens mij, iets te kritische vragen aan de student, want hij wist hier niet altijd antwoord op en omdat hij eigenlijk mij dingen zou moeten uitleggen als masterstudent en uiteindelijk ook leraar wordt, was hij een beetje gepikeerd. Oops
Tijdens mijn pauze heb ik in de canteen noodles gegeten. Ja ik weet het, niet echt Indiaas, maar ik kan echt niet drie keer per dag een bord massala dosa op! Na het eten ging ik terug naar the department en daar even op een bankje gezeten. Hier kwam een jongen naast me zitten die aan mij vroeg waar ik vandaan kwam. Hij vertelde dat hij in Australië geboren was en daarna naar India was gekomen. Hij vroeg me wat ik hier deed en ik vertelde dit uiteraard vol enthousiasme. Ik was ook wel benieuwd wat hij hier deed. Hij vertelde dat hij een afspraak had met Dr... –ohh die- . Hij had een punaise in zijn hand en ik vroeg wat hij daar mee moest. Die had hij nodig voor tandenstoken. Ik vond het maar een bijzonder gesprek. Na de vraag waarom ik zo wit was en of ik mijn paspoort ook bij me had, begon er wat te dagen.. En nadat hij me met die punaise wilde gaan prikken, werd het mij aardig duidelijk dat dit best wel eens een cliënt zou kunnen zijn.. Zit je dan, met je goede gedrag. Ik denk: Yes, leuk, wat een spontane jongen en wat is hij geïnteresseerd, maar hij was toch ergens anders op uit. Ik geloof dat ik aardig duidelijk ben geweest, want nadat ik hem vertelde dat hij van me af moest blijven, ik druk was en het beter was dat hij naar zijn afspraak ging, stond hij op en liep hij weg (achteromkijkend en spugend, maar dat maakt verder niet uit)
Ik had een afspraak met dr. Ragesh. Ik zat samen met twee studenten die een examen hadden. De studenten hadden dus met zijn tweeën een examen, heel wat anders dan de overvolle tentamenhal van Stenden. Dr. Ragesh las twee vragen voor die de studenten in een uur moesten opschrijven. En dit was niet één antwoord, nee pagina’s vol tekst. Terwijl de studenten het examen maakten, werd mij het ICD-boekje (Clarification of Mental and Behavioural Disorders), voor de SPH’ers onder ons, een soort DSM-boekje alleen dan iets anders in mijn hanen gedrukt. Hier worden alle ziektebeelden in uitgelegd en verklaard.
‘s Middags werd er een college in de Seminar Hall gegeven. Een collegezaal met op de voorste rij de professoren, daarachter de doktoren en vervolgens de studenten. Roosmarijn, Anna, Diana en ik tussen allemaal Indiërs, dit zal een mooi plaatje geweest zijn;) Professor Sekar leidde het college in en vervolgens nam een vrouw het over, ik denk ook een dokter of professor. Sekar deed zijn introductie vanuit een luxe zithoekje, waar een paar relaxte stoelen stonden met een tafeltje. Ik ben blij dat er het een presentatie met dia’s was, met de volledige tekst erop, want het ging zo verschrikkelijk snel en ik kon er niets van verstaan (Kan maar niet wennen aan het accent!!). Tijdens de presentatie bleven er studenten binnendruppelen en ook is er geregeld een telefoon gegaan( Die hier wat dan ook ALTIJD opgenomen worden, in de les, tijdens gesprekken met cliënten, etc.) Na de presentatie was het tijd voor vragen en opmerkingen. Hier gingen eerst de professoren met elkaar in discussie. Het viel me op dat de studenten allemaal erg rustig waren, dit gaat bij ons wel anders. Evenals de discussies die bij ons vaak tussen student en docent zijn;)..... Na een ontzettend lange discussie(waar we overigens ook niets van verstonden), was er ruimte voor de opmerkingen van de studenten.
Ondertussen gingen er koekjes en kopjes koffie rond, dit mogen ze bij ons ook wel introduceren!! Met de hoop dat het college zo ongeveer wel afgelopen zou zijn en wij allevier aardig in onze eigen gedachten zaten hoorde ik ineens de bekende woorden: ‘students’ en ‘Stenden’. Sekar introduceerde ons in de groep en we mochten zelf even kort vertellen wie we waren. Dit was wel fijn, omdat toch wel veel studenten een beetje raar kijken dat we hier rondlopen en hoe vriendelijk we ook zijn, er niet altijd even vriendelijk teruggelachen wordt. Why so serious?:P
Vanavond hebben we met zijn vijven eten gehaald bij de Canteen en ingepakt meegenomen. Nadat we vijf keer de zin ‘Take away, please’ hebben gezegd, werd het eten alsnog op een bord gesmeten en nadat we met ons tasje begonnen te zwaaien, snapte hij dat we het mee wilden nemen. ‘ooooh packaged!!’ yes sir, packaged;) Vervolgens teruggelopen naar ons hostel en bij Roosmarijn op het balkon lekker onze massala dosa en palav gegeten, mjammmm We werken ook zo hard, dat hebben we wel verdiend;)
Ik begin steeds meer te wennen aan dit gekke, bijzondere landje!
Dag twee bij Nimhans. Het was weer een enerverend dagje. Vanochtend was ik samen met dr. Ragesh en psychiatric social work-student Victor. Eerst mocht ik vertellen wat mij gister tijdens de gesprekken met de cliënten allemaal opgevallen is en of ik verschillen met Nederland heb gevonden. Vervolgens legde de student een dossier voor van een cliënt en het was de bedoeling dat er een psychosociale analyse gemaakt werd. Hij heeft deze analyse gemaakt tot aan zijn plan. Vanaf hier mocht ik bedenken wat, als social worker, mijn interventies zouden zijn. Ik had voor het eerst het gevoel dat mijn inbreng ook van waarde was. Dit was fijn. Ik heb een aantal interventies genoemd die in Nederland veel gebruikt worden. Dit kenden zij niet , maar stonden er wel voor open. Vervolgens werd het volgende dossier geopend en dit keer mocht ik de analyse maken. Ik was steeds best wel lang van stof en stelde, volgens mij, iets te kritische vragen aan de student, want hij wist hier niet altijd antwoord op en omdat hij eigenlijk mij dingen zou moeten uitleggen als masterstudent en uiteindelijk ook leraar wordt, was hij een beetje gepikeerd. Oops
Tijdens mijn pauze heb ik in de canteen noodles gegeten. Ja ik weet het, niet echt Indiaas, maar ik kan echt niet drie keer per dag een bord massala dosa op! Na het eten ging ik terug naar the department en daar even op een bankje gezeten. Hier kwam een jongen naast me zitten die aan mij vroeg waar ik vandaan kwam. Hij vertelde dat hij in Australië geboren was en daarna naar India was gekomen. Hij vroeg me wat ik hier deed en ik vertelde dit uiteraard vol enthousiasme. Ik was ook wel benieuwd wat hij hier deed. Hij vertelde dat hij een afspraak had met Dr... –ohh die- . Hij had een punaise in zijn hand en ik vroeg wat hij daar mee moest. Die had hij nodig voor tandenstoken. Ik vond het maar een bijzonder gesprek. Na de vraag waarom ik zo wit was en of ik mijn paspoort ook bij me had, begon er wat te dagen.. En nadat hij me met die punaise wilde gaan prikken, werd het mij aardig duidelijk dat dit best wel eens een cliënt zou kunnen zijn.. Zit je dan, met je goede gedrag. Ik denk: Yes, leuk, wat een spontane jongen en wat is hij geïnteresseerd, maar hij was toch ergens anders op uit. Ik geloof dat ik aardig duidelijk ben geweest, want nadat ik hem vertelde dat hij van me af moest blijven, ik druk was en het beter was dat hij naar zijn afspraak ging, stond hij op en liep hij weg (achteromkijkend en spugend, maar dat maakt verder niet uit)
Ik had een afspraak met dr. Ragesh. Ik zat samen met twee studenten die een examen hadden. De studenten hadden dus met zijn tweeën een examen, heel wat anders dan de overvolle tentamenhal van Stenden. Dr. Ragesh las twee vragen voor die de studenten in een uur moesten opschrijven. En dit was niet één antwoord, nee pagina’s vol tekst. Terwijl de studenten het examen maakten, werd mij het ICD-boekje (Clarification of Mental and Behavioural Disorders), voor de SPH’ers onder ons, een soort DSM-boekje alleen dan iets anders in mijn hanen gedrukt. Hier worden alle ziektebeelden in uitgelegd en verklaard.
‘s Middags werd er een college in de Seminar Hall gegeven. Een collegezaal met op de voorste rij de professoren, daarachter de doktoren en vervolgens de studenten. Roosmarijn, Anna, Diana en ik tussen allemaal Indiërs, dit zal een mooi plaatje geweest zijn;) Professor Sekar leidde het college in en vervolgens nam een vrouw het over, ik denk ook een dokter of professor. Sekar deed zijn introductie vanuit een luxe zithoekje, waar een paar relaxte stoelen stonden met een tafeltje. Ik ben blij dat er het een presentatie met dia’s was, met de volledige tekst erop, want het ging zo verschrikkelijk snel en ik kon er niets van verstaan (Kan maar niet wennen aan het accent!!). Tijdens de presentatie bleven er studenten binnendruppelen en ook is er geregeld een telefoon gegaan( Die hier wat dan ook ALTIJD opgenomen worden, in de les, tijdens gesprekken met cliënten, etc.) Na de presentatie was het tijd voor vragen en opmerkingen. Hier gingen eerst de professoren met elkaar in discussie. Het viel me op dat de studenten allemaal erg rustig waren, dit gaat bij ons wel anders. Evenals de discussies die bij ons vaak tussen student en docent zijn;)..... Na een ontzettend lange discussie(waar we overigens ook niets van verstonden), was er ruimte voor de opmerkingen van de studenten.
Ondertussen gingen er koekjes en kopjes koffie rond, dit mogen ze bij ons ook wel introduceren!! Met de hoop dat het college zo ongeveer wel afgelopen zou zijn en wij allevier aardig in onze eigen gedachten zaten hoorde ik ineens de bekende woorden: ‘students’ en ‘Stenden’. Sekar introduceerde ons in de groep en we mochten zelf even kort vertellen wie we waren. Dit was wel fijn, omdat toch wel veel studenten een beetje raar kijken dat we hier rondlopen en hoe vriendelijk we ook zijn, er niet altijd even vriendelijk teruggelachen wordt. Why so serious?:P
Vanavond hebben we met zijn vijven eten gehaald bij de Canteen en ingepakt meegenomen. Nadat we vijf keer de zin ‘Take away, please’ hebben gezegd, werd het eten alsnog op een bord gesmeten en nadat we met ons tasje begonnen te zwaaien, snapte hij dat we het mee wilden nemen. ‘ooooh packaged!!’ yes sir, packaged;) Vervolgens teruggelopen naar ons hostel en bij Roosmarijn op het balkon lekker onze massala dosa en palav gegeten, mjammmm We werken ook zo hard, dat hebben we wel verdiend;)
Ik begin steeds meer te wennen aan dit gekke, bijzondere landje!
-
05 Februari 2014 - 09:50
Amai:
Leuk hjer <:o) Ik zal meer reageren als ik dit niet stiekem onder werktijd lees! <3 daag! -
05 Februari 2014 - 11:11
Syb Jellema:
Hè sanne, het klinkt goed daar. Veel indrukken. Waar smaakt dat massala dosa naar.
Word je niet door een slang gebeten maar door een punaise geprikt
Oh moeder wat is het heet. -
05 Februari 2014 - 11:38
Berni:
Hee lief kind
Wat een indrukken zeg, alles maar dan ook alles is anders.
Fijn dat jullie het samen fijn en gezellig hebben.
Heb je al wat foto's kunnen maken, ben zo stiknieuwsgierig!!
Zo we gaan weer verder met ons saaie leventje hier( volgens Ceciel hihi)
Dikke kus -
05 Februari 2014 - 13:37
Lynnsey:
Heey schat!
hele leuke en indrukwekkende verhalen!
Gelukkig heb je het daar goed en kun je daar veel leren!
Geniet maar lekker daar met zijn allen! en stuur snel eens wat foto`s..
dikke kus -
06 Februari 2014 - 10:42
Ylse:
Sannie!
Jeetje jullie zijn gelijk hard aan het werk gezet, wat een belevenis en wat een andere wereld daar zeg!
Ik ben benieuwd naar de foto's, hoe t daar er uit ziet!
XX take care -
11 Februari 2014 - 17:58
Anneke En Guus:
Hallo Sanne,
Wat leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt. Maar ook erg vermoeiend, denken we. We volgen je verslagen, we vwegaten eerst facebook n.b.! Hier is het al ruim een week rustig, Guus is weer opgeknapt, ons leven is dan gelijk veel plezieriger en ontspannen. Houen zo, hopen we. Liefs van Anneke en Guus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
