come come

5 februari.
´You can come at the department, Victor will meet you there 8.45´ had Dr. Ragesh gezegd. Uiteraard was ik keurig op tijd. Op ons vertrouwde bankje naast Sekar zijn kantoor, ging ik even wachten. Hij zal zo wel komen, dacht ik. Het werd 10 voor 9, Anna en Farina kwamen er ook al aan. Het werd 9 uur, ook Diana kwam erbij zitten. Rond half 10, en daar was Roosmarijn ook.. En nog steeds geen Victor. Op een gegeven moment werden de andere meiden door hun studenten opgehaald, maar nog steeds geen Victor voor mij. Na een smsje naar hem gestuurd te hebben (we hebben nu alle vijf een Indiaas nummer, super handig!), werd ik om 10 uur gebeld. ‘Hello, is this Sanne(sennéé)? I am so sorry, I totally forgot you!”.. Ik zei dat het niet uitmaakte en hij zou me na de lunch bellen om iets af te spreken. Zit je dan
We hadden vandaag een gesprek met Dr. Sekar en iemand van een community agency waar we geplaatst kunnen worden na de training van twee weken op NIMHANS. Er waren twee erg vriendelijke jonge meiden mee die onze contactpersonen worden tijdens de zes weken. De man heeft een eigen instelling voor psychiatrie op het platteland. Wat ik uit het verhaal begrepen heb, is dat er mensen van buitenaf komen en zorg krijgen, maar ook dat er mensen zijn die opgenomen kunnen worden. Er zijn 3 tot 4 centers for rehabilitation for mental illnesses. Ook zat er een school bij voor children met mental retardation, waar we aan de hand van een medium(bv. met poppen, klei, tekenen of iets dergelijks) een soort behandeling kunnen geven, omdat er niet met deze kinderen via taal gecommuniceerd kan worden, kan er een medium, voor de sph’ers onder ons muzisch agogisch middel, ingezet worden. Het is de bedoeling dat we van alles wat meekrijgen, dus worden overal ingezet. De stad waar deze instelling(en) zitten is Madurai, dat ligt een stuk zuidelijker dan waar we nu zitten, ongeveer 400 km van Bangalore. Als we deze agency kiezen, gaan we zaterdag 15 februari met de nachttrein naar Madurai, zodat we nog even een dagje kunnen wennen en die maandag aan de slag kunnen. Hopelijk zijn we in het weekend vrij, zodat we Madurai en omstreken kunnen bezoeken, daar zijn genoeg leuke dingen te bekijken en doen!!
Vanmiddag was er een uitreiking voor de studenten. Nou, dit was een hele beleving. Gai (Sekar’s assistente) zou met ons naar deze uitreiking gaan, maar we moesten wel een officiële uitnodiging hebben. Deze had Sekar gelukkig voor ons geregeld. Er mochten geen tassen, camera’s en telefoons mee, dat was strikt verboden! Het auditorium was aan de andere kant van de campus, dus even een stukje lopen. Terwijl Gai continu ‘come come’ riep, huppelden we achter haar aan. Dat zeggen ze hier trouwens allemaal als ze willen dat je ze volgt: Come come!
Eenmaal bij het giga gebouw aangekomen waar het auditorium was, stonden er allemaal vrouwen buiten in prachtige sari’s. Komen wij aan in ons zwabberbroekje..
Eenmaal binnen stond er links van ons een brassbandje, of iets wat daar op moet lijken te spelen, ik zal je zeggen... VERSCHRIKKELIJK VALS... Mn pa mag trots zijn op zijn saleuk-band;)Het werkte enorm op mijn lachspieren, want het was allemaal zo officieel en een hele happening, dat dit er absoluut niet bijpaste. Nadat we eerst van hot naar her gestuurd werden, omdat veel vol was, kwamen we in het auditorium aan. Net als op Stenden eigenlijk, van die relaxte bioscoopstoelen en een podium. Uiteraard waren alle stoelen vol, dus wij mochten achteraan staan. Geen probleem, wij als tolerante Nederlanders, passen ons wel aan. Ik schreef net dat telefoontjes, tassen en camera’s strikt verboden waren. Wat denk je, iedereen had zijn camera en telefoon al in de aanslag om alles op te nemen.. Wat baalde ik dat ik deze nu niet mee had, want ik had het allemaal erg graag op foto en film willen hebben. Eerst werd er een introductie gedaan, er werd geacht dat iedereen ging staan . Voorop liep een man met een soort staf van goud en de president van Nimhans (jaja, president), vicepresident van Nimhans en professoren, doktoren, studenten volgden. De media van Natonale tv was ook aanwezig, overal cameraploegen. Prachtig gezicht om te zien. Ook dit werkte op mijn lachspieren, omdat er een professor langs liep met een gigantisch wit/grijs kroeskapsel met daarop zo’n hoedje. Eerst werd er van alles verteld over hoe fantastisch Nimhans is en wat ze allemaal bereikt hebben in India, daarna werden de studenten naar voren geroepen, werd er een foto gemaakt en konden ze weer van het podium af, en daarna vertelden de presidenten nog over bepaalde onderzoeken. Het viel me op, dat terwijl het de graduation van de studenten was, hier weinig aandacht aan besteed werd. Het verhaal bestond voornamelijk uit Nimhans de hemel inprijzen, mensen bedanken en awards uitreiken. Ja, awards. Awards van hoogste cijfers en beste studenten/dokters etc. Ik vond het echt ontzettend prestatiegericht, maar dat zijn ze hier ook wel. Ook hebben ze zichzelf aardig hoog zitten, ze staan wel open voor ideeën van anderen, maar hun eigen methodes/werkwijzen zijn het beste.  ach, dat vindt iedereen van zichzelf of van zijn/haar instelling. Ook omdat de pers er was werd dit denk ik gedaan, je gaat natuurlijk niet negatief praten als er zo’n belangrijk moment van promoten gaande is. We zijn bij punt 8 van de 12 weggegaan. Het was namelijk al twee uren bezig, en aangezien we niet konden zitten, of aan het eind op de trap konden zitten, hadden we het wel aardig gehad. Interessant om zoiets mee te maken!!
Daarna nog even op ons internetkamertje gezeten en daarna terug naar de kamers. Lekker nog even op het balkon wat gegeten. En toen was het dagje alweer voorbij. Komend weekend gaan we waarschijnlijk naar Puttaparthi ( uurtjes in de bus voor omgerekend nog geen vijf euro xD) De goeroe van dit plaatsje is een tijdje geleden overleden. De mensen zijn in rouw en weet niet of het allemaal nog wel goed gaat komen zonder deze meneer. Er zijn verschillende tempels en yoga-/meditatiecentra. Ik ben benieuwd