Daar zijn we dan.. Bengaluru

31 januari: Vandaag is de dag dat we vertrekken naar India. Alle spullen gepakt, hele boel bijelkaar en gaan met die banaan. Vanaf schiphol werden we uitgezwaaid. Fijn dat mama, Syb, Ceciel en Leon mee waren. En als grote verrassing waren de allerliefste Irene, Yasmeen en Pytrik er ook ineens. Het liep allemaal aardig voorspoedig. De eerste vlucht naar Mumbai duurde iets meer dan 7 uren. Gelukkig konden we films kijken en muziek luisteren. Hoe dichter bij het landen, hoe meer lichtjes er buiten brandden. Ik denk dat hier het besef een beetje is gekomen dat we zo’n beetje aan de andere kant van de wereld zijn.
Na het uitstappen richting de immigration. Wat een andere wereld, andere geuren en een beetje een tropisch/klammig gevoel. Bij de balie voor immigratie vroeg de ontzettend serieuze meneer om mijn boardingpass, die ik nergens kon vinden. Na mijn hele tas overhoop gehaald te hebben, kwam ik erachter dat de boardingpass gewoon in mijn paspoort zat en die had hij al! We konden doorlopen om onze bagage te halen. De bagagebelt waar onze bagage op moest komen, werkte niet meer. Onze bagage kwam bij een andere band waar ook mensen van andere vluchten hun bagage konden halen. Hier was het, nou.. best wel druk! Probeer dan maar eens je koffer te vinden (gelukkig heb ik een rode meegenomen). Er stond een hele vriendelijke Nederlandse meneer voor mij die ons heeft geholpen tussen de menigte te komen en uiteindelijk hadden we alle drie onze spullen weer. Om door te kunnen naar de internationale vlucht naar Bangalore, moest er nog aardig wat gebeuren. Eerst onze koffers door een scanapparaat, doorlopen naar de douane, hier weer de koffers door een scanapparaat en we werden gefouilleerd (door een vrouw uiteraard). Vervolgens moesten we naar buiten om met een bus naar het andere, oude deel van het vliegveld gebracht te worden. Onze bagage ging onder in de bus en daar gingen we, over het vliegveld. Zelfs op dit tijdstip, het was daar inmiddels een uur of twaalf ’s nachts, werd er nog gebouwd aan het nieuwe deel van het vliegveld. Eenmaal aangekomen bij dit deel, konden we onze koffers bij de incheckbalie brengen. Na de incheckbalie konden we naar de gate gelopen. Hier werd onze handbagage gecontroleerd, mijn hoofdlampje werd eruit gehaald door een strenge mevrouw, waarschijnlijk had ze geen idee wat het was. Na deze laatste controle van de handbagage konden we nog even zitten voordat de gate open ging. We zijn in de rij gaan staan gingen weer naar buiten. De volgende bus. Deze bus bracht ons naar het vliegtuig naar Bangalore Deze vlucht van iets minder dan twee uren, heb ik nog even wat geslapen. Ik was best wel overdonderd van alle indrukken en vond deze stad helemaal niks, of tenminste, het vliegveld. Er hing voor mijn gevoel geen fijne sfeer (dit kon ook liggen aan de hoeveelheid slaap, want dit was niet echt veel), Ik moet altijd ontzettend wennen als ik ergens kom en vind het dan ook vaak helemaal niks de eerste paar uren, maar dat gaat vanzelf weer over.
Na een kleine twee uur vliegen, kwamen we aan in Bangalore.. Een aangename temperatuur, luxe gebouw en buiten stond, zoals afgesproken, onze taxichauffeur met het bordje ‘NIMHANS’ (National Institute of Mental Health and Neuro Sciences) op ons te wachten. In de taxi, op naar NIMHANS. Ik heb wel eens filmpjes op youtube gekeken hoe er gereden werd in Bangalore, maar nu ik zelf in de taxi zat en deze meneer slalomt door de auto’s heen met veel bumperkleven, getoeter en lichtseinen, is het toch wel heul erg echt! Door alles wat ik om me heen zag, vergat ik dit al snel. Wat een andere wereld... Na een uurtje slalommend door Bangalore gereden te hebben, kwamen we aan bij NIMHANS. Hier zijn we naar onze kamers gebracht. Diana en ik op een kamer en Roosmarijn op een kamer. Voor Indiase begrippen luxe, we hebben zelfs een toilet en oja, een emmer met een bakje waar je (warm) mee kan ‘douchen’.

7 uur ’s ochtends Indiase tijd hebben we nog wat geprobeerd te slapen en om 12 uur weer opgestaan. Op naar Dr. Professor Sekar. Veel over gehoord, maar nu toch eindelijk in levende lijve. We hebben wat praktische zaken besproken en zijn met Gai (Sekar zijn persoonlijke assistente) over het terrein van Nimhans gegaan.
Zij heeft ons wat dingen laten zien en we hebben in de canteen van social work gegeten. Vervolgens zijn we met Gai in een Rikshaw(klein atootje zonder ramen) naar de de Big Bazaar gegaan. Dit alleen was al een heel avontuur. Er gebeurt zo ontzettend veel om je heen. Van dikke auto’s tot een moeder die haar kindje controleert op vlooien. Eenmaal bij de Big Bazaar aangekomen, werden onze tasjes gecontroleerd en een sticker opgeplakt. Dit om diefstal te voorkomen. De Big Bazaar was inderdaad BIG.. een grote winkel met alles wat je maar wilt kopen. We hebben alle drie een mooie Indiaas tuniekje (geen idee hoe het heet), gekocht. En een shawl. Ik merk toch wel dat als ik hier in mijn westerse kleding loop, me een beetje ongemakkelijk voel. Dus, aan de Indiase kleding. Hierna nog even naar een ander groot warenhuis geweest, wat meer voor de rijkere Indiase mensen is. De prijzen waren hier bijna dubbel zo veel. Hier hebben we wat rondgekeken, er was zelfs een Apple winkel, een bodyshop en natuurlijk de mcDonalds. Om zelf te leren met een Rickshaw te reizen is Gai alleen terug gegaan en moesten dus ook wij alleen terug. Eerst een drukke weg over om een Riksha aan te houden die deze blanke toeristen niet probeert af te zetten. Uiteindelijk nog voor 25 roepies (1 euro is 70 roepie, dus reken maar uit), naar Nimhans gekomen. Hier hebben we Massala gegeten en terug naar de kamers gegaan. Toch wel lekker, even wat aanrommelen, boekjes lezen, etc. Vanavond zijn ook Anna en Farina aangekomen en zijn we compleet.
Morgen gaan we waarschijnlijk nog even naar de big bazaar en wat rondkijken en maandag beginnen we met de training in Nimhans. We krijgen individueel training van social workers die met verschillende doelgroepen werken. Bijvoorbeeld kinderen en hun familie in moeilijke omstandigheden of verslaafden. We rouleren iedere drie dagen, zodat we van alles wat meekrijgen.
Het is erg lastig te omschrijven, maar de sfeer is hier zo bijzonder. De kleuren van de kleding die de vrouwen dragen. Overal riksha’s, auto’s en scootertjes. En dan over de geur die hier hangt. Ik ben er nog niet helemaal uit wat voor geur het is. Eten, wierrook, kruiden.. Na zoveel indrukken in twee dagen ben ik zo ontzettend benieuwd wat de rest me zal brengen. Laat maar komen!:)

3 februari
Na een nacht met gezang van de moskee, het geblaf van honden, toeterende rickshaws ging om 8 uur de wekker. Vandaag is de training bij Nimhans begonnen. Om 9 uur waren we bij Dr. Sekar voor introductie. We hebben het schema gekregen voor de komende weken. We werken 6 dagen van 9 tot 5 en op zondag zijn we vrij. Je kan zeggen wat je wilt, maar we doen in ieder geval ervaring op :P We wisselen iedere dag van doelgroep, zodat we alles kunnen meemaken. We zitten individueel bij een groep studenten of een leraar en dit rouleert.
De komende dagen zit ik bij studenten die psychiatric social work hebben afgerond. Zij volgen nu een master en allemaal een andere specialisatie. Vanochtend heb ik een soort inter/supervisie meegemaakt. De samenstelling van de groep waren een stuk of vijf studenten en daarnaast 5 professionals, onder andere een psychiater en een dokter. De studenten hadden allemaal een patiëntdossier en legden een casus voor. Tijdens het voorleggen, stelde de psychiater vragen en hier werd op gereageerd dor de student. Na het voorleggen werd de patient opgehaald (samen met een familielid, want alles is hier gericht op de gehele familie. Één familielid verblijft ook bij Nimhans) en in het midden van de ruimte op stoelen gezet. De patiënt werd ondervraagd door de psychiater en vervolgens mocht deze de kamer weer verlaten. Hierna werd er weer gediscussieerd over de plan van aanpak en dergelijken. Wat een verschil met Nederland. Wat mij vooral opvalt, is dat de privacy van de patiënten hier erg klein is. Het dossier wordt met iedereen gedeeld en op een gegeven moment zijn we met de hele groep naar een slaapzaal gegaan en stonden we met zijn allen om het bed heen, zodat de psychiater kon praten met de patient. Ik denk dat dit voor de studenten een hele goede leerschool is, want op deze manier leer je niet alleen vanuit boeken, maar word je gelijk in contact gebracht met de patiënten en bijbehorende problematiek.
Lunchtijd! Daar loop je dan, in je Indiase tuniekje, shawl om en alleen tussen allemaal starende mensen naar de lunchzaal (Voor de mensen die nu denken; noooo niet alleen, dat kan hier prima, alleen niet na een uur of 8 ’s avonds). Ik was benieuwd of de andere meiden er ook waren en daar zag ik idd een blank meisje met een blauw tuniekje, Diana. View, gelukkig, hoef ik niet alleen. We hebben samen even geluncht even wat dingen uitgewisseld, (menn, wat is het hier anders).. en daarna weer beide onze plekjes opgezocht.
Na de lunch ben ik met een student meegegaan bij bezoek aan een aantal patiënten. Een paar keer is er psycho-educatie (hier wordt uitgelegd wat de ziekte is en hoe hier mee omgegaan moet worden) gegeven. Voor de rest waren het gesprekken met de patiënten en een familielid waarbij het probleem besproken werd en er op deze manier door de student een plan van aanpak geschreven kon worden. Ik heb voornamelijk geobserveerd. Ik vind dit een goede manier van leren. Zo zie je gelijk hoe het hier in India gaat op het gebied van hulpverlening. Wat ik jammer vind, is dat er onderling veel Hindi gesproken wordt en ik dit niet kan verstaan. Ik had het graag willen verstaan! Gelukkig vertelde de student me steeds na elke patiënt wat de ziekte/problematiek is en in welk proces hij zit. Depressies, schizofrenie, OCD en dergelijken.

We hebben een kamer met internet, waar we om en om de internetkabel in onze laptop kunnen pluggen en kunnen internetten. Geen wifi, whatsapp of wat dan ook. Lekker ouderwets met een kabel;)

Straks even lekker eten met zijn vijven en dan in de relaxmodeeee:)

Ik houd jullie op de hoogte :)